Najbardziej aktualne wyzwania, przed którymi stoi europejski sektor ubezpieczeń, reasekuracji i emerytur, czyli: ubezpieczenia i emerytury w 2040 r., zmiany klimatu a sektor ubezpieczeń i emerytur, dyrektywa Solvency II 2020 były głównymi wątkami, omawianymi podczas IX dorocznej konferencji EIOPA (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych). W wydarzeniu, pod tytułem „Insurance & Pensions: Leading the Future”, uczestniczył przedstawiciel Związku Przedsiębiorstw Finansowych.

Blok dotyczący przyszłości sektora poprowadzili przedstawiciele największych ubezpieczycieli w Europie. Zgodni byli oni co do tego, że branża stoi przed poważanymi wyzwaniami, w tym przede wszystkim w zakresie zmian klimatu, przemian społeczno-gospodarczych i dynamicznego rozwoju technologii. Zdaniem ekspertów sukces na rynku odniosą te podmioty, które – mając na uwadze powyższe okoliczności – zapewnią konsumentom uproszczone, kosztowo efektywne i przejrzyste produkty/usługi. Paneliści podkreślali znaczenie budowania długotrwałych relacji z klientami i pogłębiania zaufania do siebie, mając przy tym na uwadze również kwestie związane z postępującą digitalizacją i koniecznością zapewnienie cyberbezpieczeństwa. Zwracali też uwagę na to, że ubezpieczyciele nie są już wyłącznie podmiotami wypłacającymi odszkodowania, ale partnerami, którzy powinni mitygować ryzyka wystąpienia szkody, do czego potrzebna jest dobra znajomość klienta.

Koniecznym wydaje się także uproszczenie narzędzi długotrwałego oszczędzania i skupienie się nie tylko na tym, jakie informacje przekazuje się klientowi, ale również jak się je przekazuje, zwłaszcza przy uwzględnieniu kanału mobilnego. Dodatkowo zwrócono uwagę na aspekt etycznego prowadzenia biznesu, w tym przy uwzględnieniu różnic występujących w tym obszarze w poszczególnych krajach, a także istotną rolę samoregulacji branży. Paneliści zaapelowali do regulatora, EIOPA i innych nadzorców o zrównoważone działania w zakresie ochrony konsumenta i stabilności rynku finansowego, mając na uwadze konieczność zapewnienia konkurencyjności europejskiego rynku ubezpieczeń (zwłaszcza z zestawieniu z amerykańskim czy chińskim).

Wnioskiem z tej części było to, że w przyszłości sukces odniosą dwa współpracujące ze sobą podmioty: tradycyjny ubezpieczyciel (dysponujący doświadczeniem) i spółka technologiczna (typu Facebook, Amazon, Google), która dobrze zna klienta.

W panelu poświęconym zmianom klimatu wielokrotnie podkreślano istotną rolę sektora ubezpieczeniowego w walce z tymi zmianami. Zalecano lepsze zrozumienie wpływu zmian klimatu na obecną rzeczywistość i przyszłość, by być w stanie lepiej zarządzać ryzykiem i dostosowywać produkty do tych zmian. Oczekują tego również sami klienci. Wskazywano także stojący przed instytucjami finansowymi obowiązek brania udziału w zrównoważonej transformacji gospodarki i odchodzeniu od gospodarki węglowej na rzecz gospodarki niskoemisyjnej oraz opartej o odnawialne źródła energii (tzw. green finance market). Sektor finansowy – jako kształtujący gospodarkę – musi bowiem brać pod uwagę zmiany klimatu. Organy unijne, w tym EIOPA i Komisja Europejska, już podejmują działania na tym polu, ale potrzeba szerokiej współpracy rynku, konsumentów i środowiska akademickiego, by należycie adresować tzw. climate risk management.

Panel trzeci poświęcony został przeglądowi regulacji Solvency II. Komisja Europejska na początku bieżącego roku zwróciła się do EIOPA z prośbą o opinię w przedmiocie ewentualnej nowelizacji dyrektywy, nad którą EIOPA obecnie pracuje. Po podsumowaniu przeprowadzonych konsultacji, opinia EIOPA ma zostać przekazana Komisji Europejskiej w czerwcu 2020 r.

Uczestnicy panelu zastanawiali się, czy w zakresie tej regulacji potrzebna jest rewolucja, czy też ewolucja. Niektórzy wskazywali, że choć Solvency II była bardzo potrzebna, zwłaszcza w zakresie zharmonizowania prawa i zapewnienia ochrony konsumenta, nie spełniła wszystkich oczekiwań. Ponadto w jej rewizji należy uwzględnić nowe modele biznesowe sektora, nowe produkty, kanały sprzedaży czy wreszcie zmiany klimatu. Powyższe okolicznością świadczą jednak o konieczności dokonania korekt, a nie wprowadzania zmian radykalnych. Nowelizacja dyrektywy powinna zwiększyć proporcjonalność i przejrzystość zawartych w niej rozwiązań, w tym np. poprzez uproszczenia w zakresie obowiązków raportowych. To oznacza, że nie planuje się jeszcze wprowadzania Solvency III, ani budowania jednolitego mechanizmu nadzorczego nad sektorem (na wzór SSM dla banków). Przedstawiciel Komisji Europejskiej wskazał jednocześnie, że nie przewiduje, by proces legislacyjny w zakresie nowelizacji Solvency II zakończył się przed końcem 2022 r.